Çocuğumla severiz biz dışarı çıkıp özgürce yürümeyi, gezmeyi… Ama ne zaman dışarı çıksam çevremde gözlemlediğim davranışların çoğu genelde şu şekilde: Çocuklu ailelerin, çocuklarının ellerinde ya tablet ya telefon var. Birbirlerine soru sorarken bile birbirlerinin gözlerinin içine bakmıyorlar çünkü o an tablette ya da telefonda ya gol atıyorlar, ya şeker patlatıyorlar ya da bir şeyler izliyorlar. Sohbet yok, hareket yok, paylaşma yok, dayanışma yok. Teknolojinin içinde kayboluş var sadece. Tamam, teknoloji bizim de hayatımızın içerisinde ama her şey de olduğu gibi, yeri var, zamanı var, sınırı var ve doğru kullanımı var. Ama hayatın en önemli parçası olması hele ki çok küçük yaşlar, çok küçük beyinler için kesinlikle yok. Maalesef ki teknoloji hayatımıza girdi ve hareketsizleşmeye başladık bizler de, bizleri örnek alan, onlara aynalık yaptığımız çocuklarımız da. Halbuki insan organizması hareket etmek için yaratılmış. Niye bu doğal dengeye karşı geliyoruz ki! Neden bu doğallığa kendimizi bırakmıyoruz ki!
Çocuğunuzun ilk doğduğu anları düşünün. Yapmaya çalıştığı en önemli şeylerden biri hep hareket halinde olmak. O minik eller ve o minik ayaklar hep hareket halinde değil miydi? Ve nasıl da seviniyorduk o minicik eller ve ayaklar kıpır kıpırken. “Balerin olacak benim kızım”, “yüzücü olarak benim oğlum”, “sporcu olacak benim çocuğum” diye yeni doğmuş bebeğimizin başında gururla hayaller kuruyorduk. Biraz daha büyüdüğü zamanları düşünün. İlk yürümeye başladığı zamanlarda, o hareket edebilme kabiliyetinin onda yarattığı sevinci, gururu ve özgüveni düşünün. O zamanlar ne mutlu oluyorduk dimi. Tekrar tekrar yürümesi için açıyorduk kollarımızı ve bize doğru gelmesi için “gel gel” diyorduk ve gelebilince de sevinçten alkışlıyorduk “harikasın sen” diye. Peki şimdi biraz daha büyüdüğünü düşünün. İstediği gibi koşturup hoplayıp zıplayabildiği dönemlere geldiniz ve ne olduysa birden bire “çok hareketli” kelimesini çok yaramaz anlamda kullanmaya ve bunun olumsuz ve kötü bir şey olduğunu neden düşünmeye başladık birden. Birkaç sene önce hareket ediyor diye sevinç alkışlarımıza ne oldu peki!
Lütfen hep aklımızın en önemli köşesinde olsun şimdi söyleyeceklerim: Hareket eden, spor yapan çocukların; her zaman daha sosyal, daha özgüveni yüksek, daha başarılı, daha paylaşmayı bilen, daha takım çalışmasını hisseden, daha sağlıklı ve daha mutlu oldukları çok aşikar değil mi. Aslında dahalarım saymakla bitmezken, ve biz bu dahaların hepsini öyle çok iyi biliyorken neden önce düşüncelerimizi ve yaşam şeklimizi hani en başta söylediğim gibi doğallığına bırakmıyoruz!
Bence hareket zamanı dostlarım, spor zamanı. Sadece kendimiz için değil. Bizim her davranışımızı taklit etme konusunda mükemmel birer usta olan harika çocuklarımız için de. Çünkü çocuklarımız bizim aynamızdır , ben hep hatırlarım aynamı ve dikkat ederim aynadaki görüntüme.
Aynanın karşısına geçin ve istediğiniz kadar spor yapmanı istiyorum deyin. Siz spor yapmadıkça görüntünüzde hiçbir değişiklik olmayacaktır çünkü.
Mutlu anneler mutlu çocuklarımız için derim ya hep, spor yapan ebeveynler spor yapan çocuklarımız için de dostlarım. P&G ‘yi spor yapma bilincini yerleştirmeyi amaçlayan olimpikanneler hareketinden dolayı ve bu bilinci yaymak adına yaptığımı iletişimden dolayı tebrik ediyorum. Hadi hemen www.olimpikanneler.com ‘a girip sizler de bu proje hakkında çok daha detaylı bilgiler edinin.
Sevgiyle, mutlulukla ve sporla kalın…
Ebeveyn Koçu İnci Akbay
Teknoloji çocukları değil sportif cocuklar yetiştirmek icin elimizden geleni yapmamız şart.